มโนปณิธาน

"ขุนเขาย่อมมีวันทลาย สายน้ำย่อมมีวันเปลี่ยนทาง แต่ปณิธานมหาบุรุษไม่เปลี่ยนแปลง"ญาณวชิระ บันทึกการเดินทาง...“ทศชาติ ปณิธานมหาบุรุษไม่เปลี่ยนแปลง”

พิธีเจริญพระพุทธมนต์ที่ภูเขาทอง วัดสระเกศ ราชวรมหาวิหาร ขอขอบคุณ ภาพจากวัดสระเกศ ราชวรมหาวิหาร รำลึกวันวาน มโนปณิธาน พระราชกิจจาภรณ์ (เทอด ญาณวชิโร ) ตอนที่ ๕๐ ตำนานพระอัฏฐารส  และมหาสมัยสูตร

เสมาหินทรายลงอักขระอักษรธรรม พร้อมด้วยวัตถุมงคลต่าง ๆ ที่ขุดพบขณะช่างบูรณะศาลปู่ดงพระคเณศ ซึ่งจะประกอบพิธีบรรจุกลับคืนดังเดิมและปิดสะดือศาล ในวันที่ ๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๖๖ เวลา ๑๐.๐๐ น.

ในวันแห่งความรักจะมาถึง จึงขอน้อมนำความรักจากครอบครัวของท่านเจ้าคุณอาจารย์พระราชกิจจาภรณ์ (เทอด ญาณวชิโร) ผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดสระเกศ ราชวรมหาวิหาร ในครั้งนั้น ตั้งแต่วัยเยาว์เมื่อสามสิบกว่าปีก่อน มาเล่าสู่กันฟัง พร้อมกับสัจธรรมแห่งความทุกข์จากความพลัดพรากที่ท่านพบ นี้เอง เป็นอีกหนึ่งเหตุผลสำคัญที่ทำให้มโนปณิธานในการดำรงสมณเพศดำเนินมาได้จนถึงทุกวันนี้ รำลึกวันวาน…มโนปณิธาน พระราชกิจจาภรณ์ (เทอด ญาณวชิโร) (ตอนที่ ๑๗) ความรักอันยิ่งใหญ่ในวัยเยาว์ โดย...

หนังสือ "หลักการทำบุญและปฏิบัติธรรมในชีวิตประจำวัน " เขียนโดย พระราชกิจจาภรณ์ (เทอด ญาณวชิโร) พิมพ์ครั้งที่ ๙ สิงหาคม พ.ศ.๒๕๕๙ จัดพิมพ์เป็นธรรมทาน โดยสำนักพิมพ์อนันตะ "เพราะความรัก ความผูกพันของพ่อแม่ที่มีต่อลูก เป็นความรักที่ไร้ขอบเขต ไม่มีพรมแดนขีดกั้น แผ่ไพศาลไปไม่มีประมาณ ก้าวข้ามกาลเวลา งดงามตราบชั่วนิรันดร์กาล ...

ณ พระเจดีย์บ้านปากน้ำ บุ่งสระพัง จังหวัดอุบลราชธานี รำลึกวันวาน ...มโนปณิธาน พระราชกิจจาภรณ์ (เทอด ญาณวชิโร) (ตอนที่ ๔๗) น้ำใจวิญญูชนคนเล็กๆ การศึกษาบาลีและปริยัติสามัญ หัวใจของการรักษาพระเณรไว้ได้ในอนาคต โดย มนสิกุล...

ความเดิมจากตอนที่แล้ว ... หลังจากที่สามเณรเทอด วงศ์ชะอุ่ม อาสาไปเป็นเณรอุปัฏฐากพระอาจารย์มหามังกรใน ปญฺญาวโร วัดร้างกลางป่าใหญ่ บ้านปากน้ำ บุ่งสะพัง จ.อุบลราชธานี เพื่อฝึกกรรมฐานกับพระป่า  ในตอน “ความอดทนเป็นสิ่งที่วิเศษ”  ท่านเจ้าคุณอาจารย์พระราชกิจจาภรณ์ (เทอด ญาณวชิโร) ในครั้งนั้น เล่าให้ฟังถึงความเพียรของเณรน้อยที่ในวัยสิบสองสิบสามปี ท่านต้องอยู่ป่าเพียงลำพังเป็นอย่างไร ในช่วงที่ครูบาอาจารย์ไม่อยู่ โดยมีวัตรปฏิบัติพระธรรมวินัยตามรอยพระพุทธเจ้าอย่างซื่อสัตย์ และการฝึกตนในแบบฉบับของพระป่าอย่างเต็มกำลัง จนกระทั่งก้าวข้ามความกลัวไปได้ ...

พระราชกิจจาภรณ์ (เทอด ญาณวชิโร) ในขณะนั้น ปี พ.ศ.๒๕๕๙ ด้วยความเคารพบูชาพระรัตนตรัยเป็นที่สุด ผู้เขียนขอกราบอาราธนาน้อมนำคำสอนของท่านอาจารย์เจ้าคุณพระราชกิจจาภรณ์ (เทอด ญาณวชิโร) ในขณะนั้น พ่อแม่ครูอาจารย์ของผู้เขียนมาเป็นพละ เป็นแรงใจในการก้าวไปอย่างมีสติในวันนี้ ... ทุกครั้งที่ผู้เขียนขาดสติ ทำให้เป็นทุกข์มาก ก็ระลึกถึงคำสอนของท่านอาจารย์เจ้าคุณเทอด ในขณะนั้นอยู่เสมอ ท่านสอนว่า "ทุกขสัจจ์คือของขวัญแห่งชีวิต" ท่านว่าอย่าไปกลัวความทุกข์ เพราะเห็นทุกข์จึงเห็นธรรม พระพุทธเจ้าทรงเห็นทุกข์จากความคิด...

ครั้งหนึ่ง ผู้เขียนกราบเรียนถามท่านอาจารย์เจ้าคุณพระราชกิจจาภรณ์ (เทอด ญาณวชิโร) ว่า เหตุใดท่านจึงมีความเมตตาไม่เพียงต่อลูกศิษย์ทุกรูป และทุกคนที่ท่านได้พบเจออย่างไม่มีประมาณ ไม่เว้นแม้แต่ผู้เขียน ที่เพียรพยายามติดตามการทำงานเผยแผ่ของท่านในหลายๆ มุม เพราะชอบการเรียนรู้ ไต่ถาม ท่านก็เมตตาอธิบายอย่างไม่เคยเหน็ดเหนื่อย ทุกครั้งที่กราบเรียนถามท่าน ท่านไม่เคยนอกเรื่องไปจากการภาวนา คือการฝึกจิต และให้มุมมองวิสัยทัศน์ที่กว้างไกล เกี่ยวกับงานเผยแผ่พระพุทธศาสนา การสนับสนุนพระเณรบนหนทางแห่งการเรียนรู้ทุกด้านที่ไม่ขัดต่อพระธรรมวินัย ใครที่สงสัยอะไร เกี่ยวกับพระพุทธศาสนาในมุมไหน...

พระราชกิจจาภรณ์ (เทอด ญาณวชิโร) ในขณะนั้น ปี พ.ศ.๒๕๖๐ รำลึกวันวาน ...มโนปณิธาน พระราชกิจจาภรณ์ (เทอด ญาณวชิโร) ตอนที่ ๗๐