ไปวัดกับแม่

"ขุนเขาย่อมมีวันทลาย สายน้ำย่อมมีวันเปลี่ยนทาง แต่ปณิธานมหาบุรุษไม่เปลี่ยนแปลง"ญาณวชิระ บันทึกการเดินทาง...“ทศชาติ ปณิธานมหาบุรุษไม่เปลี่ยนแปลง”

เจ้าประคุณสมเด็จพระพุฒาจารย์ (เกี่ยว อุปเสโณ) วันนี้วันพระ วันเสาร์ที่ ๒๐ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ แรม ๘ ค่ำ เดือน ๙ ศึกษาปฏิปทาพระเถระแแห่งยุคสมัยในกึ่งพุทธกาล

จะไปไหน… หลังจากที่ฉันรู้สึกน้อยใจในโชคชะตาอย่างไม่รู้ตัวฉันก็เหวี่ยงไปเหวี่ยงมาจนเมื่ออำลาพุทธภูมิไปเมื่อวันก่อน วันต่อมาฉันก็ฝันเห็นว่าหลวงพี่นิรามิสาชวนฉันเดินในสวนไปกับลมหายใจอย่างมีสติแล้วหลวงพี่นิรามิสาก็กอดคุณแม่ของฉันฉันกับแม่และน้องเราไปเข้าคอร์สหลวงปู่ติช นัท ฮันห์ด้วยกัน พี่เสาวนีย์ ธโนฆาภรณ์ และอาจารย์คุณลุงธีรทาสเป็นคนเชียร์ให้ฉันไปหมู่บ้านพลัมประเทศฝรั่งเศสหลังจากติดตามหลวงปู่ติช นัท ฮันห์ ตอนท่านจาริกธรรมกลับประเทศเวียดนามเป็นครั้งแรกในเวลา ๔๐ ปีที่ท่านจากไปจนออกมาเป็นหนังสือเล่มนี้ “เริ่มต้นใหม่”ตั้งใจทำถวายหลวงปู่ติช นัท ฮันห์ จนสำเร็จเป็นกุศลอันยิ่งใหญ่ที่อาจารย์คุณลุงธีรทาสบอกว่า เป็นบุญใหญ่ที่พาเดินทางข้ามภพชาติได้อย่างไม่ตกหล่นแล้ว โรงเจเป้าเก็งเต๊งคือจุดเริ่มต้น ของการเดินทางด้านในยังมีภาพเรื่องราวมากมายที่ผุดขึ้นระหว่างการสวดมนต์สองวันที่ผ่านมาฉันจึงจัดคอร์ส...

ก่อนจะเดินต่อไป... ฉันกลับมาทบทวนตัวเอง ครั้งหนึ่งกับการคิดว่า ตัวเองจะเดินตามเส้นทางพุทธภูมิ อันยาวไกล เพื่อช่วยเหลือผู้คนให้ได้มากที่สุด ตามรอยพระโพธิสัตว์สายเซน อาจารย์คุณลุงธีรทาส และพี่เสาวณีย์ ธโนฆาภรณ์

ภาพถ่ายโดยศิลปิน พงศกร : กราบขอบพระคุณ ภาพถ่ายจาก สำนักงานส่งเสริมคุณธรรม จริยธรรม และความมั่นคงแห่งสถาบันชาติ พระศาสนา พระมหากษัตริย์ วัดสระเกศฯ วันนี้วันพระ วันแม่แห่งชาติ

วิถีแห่งเซน วิถีแห่งการหลุดพ้น เมื่อวานสนทนากับพี่สาวทางธรรม แห่งเป้าเก็งเต๊ง โรงเจเซนในหุบเขาคลองเตย ก็เลยนำมาบันทึกไว้ เป็นกำลังใจให้ตัวเอง บอกพี่สาวทางธรรมไปว่า

หนังสือ “ลูกผู้ชายต้องบวช” เขียนโดย พระราชกิจจาภรณ์ (เทอด ญาณวชิโร) “ลูกผู้ชายต้องบวช” (ตอนที่ ๔๔) บรรพ์ที่ ๘ “สมาธิภาวนาและธุดงค์”(๒) "อารมณ์พระกรรมฐาน ๔๐" เรียบเรียงโดย พระอาจารย์ญาณวชิระ (เทอด ญาณวชิโร) พระราชกิจจาภรณ์ ในขณะนั้น

แสงสว่างที่กลางใจ (เมื่อไรนะจักปรากฏ) : mon'memo แม้ในที่ซึ่งมืดมิดที่สุดก็ยังมีแสงสว่างแสงสว่างอาจไม่ได้ปรากฏข้างนอกแต่มันอาจปรากฏในใจเราขอเพียงยังมีลมหายใจย่อมมีหนทางที่จะนำไปพบกับแสงสว่างเป็นแน่ ธรรมวิจัยเล็กๆในค่ำคืนนี้กับลมหายใจในปัจจุบันและความคิดที่ย้อนไปในอดีตถึงเรื่องราวของมหาบุรุษท่านหนึ่งเมื่อสองพันหกร้อยกว่าปีก่อน ในค่ำคืนที่มืดมิดที่สุดมหาบุรุษท่านนั้นที่เรารู้จักท่านในนามเจ้าชายสิทธัตถะพระองค์ทรงนั่งลงที่โคนต้นโพธิ์พฤกษ์หลังจากพระองค์กลับมาฉันพระกระยาหารแล้วปัญจวัคคีย์ก็ทิ้งพระองค์ไปด้วยความยึดติดว่าการบรรลุธรรมนั้นจะต้องเพียรอย่างสุดโต่ง เมื่อพระองค์ละความสุดโต่งกว่าจะพบทางสายกลางก็ต้องแลกกับความสูญเสียปัญจวัคคีย์ทั้งห้า

ความใส่ใจ กระบองเพขรต้นน้อย นอนหลับมาหลายปี ในช่วงที่ฉันหลงติดอยู่กับความคิด ฉันมองไม่เห็นกระบองเพชร ฉันมองไม่เห็นความเขียว ฉันมองไม่เห็นว่ามันต้องการใครสักคน

แด่ …ความเจ็บปวดในสังสารวัฏ นอนไม่หลับ จิตย้อนไปไกล ถึงเรื่องราวก่อนเกิดพระพุทธเจ้า ก็เลยธรรมวิจัยดู เหตุใดเจ้าชายสิทธัตถะ